Rozdział 1 - "Nie mów, że nie jesteś już prawiczkiem!"

        Po kilku dniach po odzyskaniu wspomnień z tamtego wcielenia, Lucy zrozumiała, że straciła swoje klucze. Gwiezdne Duchy. Przyjaciół. Myślała, że popadnie w depresję.

        Chciała odzyskać swoją magię. Szukała sposobów. No ale, do cholery, jak to zrobić? Ten Bóg tylko powiedział, że jest ukryta w jej sercu i musi ją od nowa odkryć!

        Ładne mi wskazówki, pomyślała.

        Pokręciła głową.

        Siedziała już w autobusie. Głowę miała opartą o okno. Patrzyła na mijane drzewa, ludzi i budynki. Przymrużyła lekko oczy, kiedy ujrzała różową, czuprynę.

        Wiśniowe, sterczące włosy... , pomyślała, po czym szepnęła:

         - Wiśniowe, sterczące włosy! - gwałtownie wstała, gdy pojazd się zatrzymał. Chwyciła swoją torebkę i już chciała skierować się do wyjścia. Niestety autobus był tak przepełniony ludźmi, że musiała czekać, aż ktoś ją przepuści, albo poczekać aż zwolni się trochę miejsca. Po minucie wydostała się z wnętrza autobusu. Jak autobus przejechał, porozglądała się po otoczeniu, szukając tego samego koloru włosów. Kiedy je odnalazła, zaczęła się przepychać przez grupę ludzi z turbanami na głowie.  Na początku myślała, że to są prawdziwi Arabowie, ale potem zrozumiała, że to są tylko cosplayerzy. Uśmiechnęła się pod nosem i szybkim krokiem skierowała się do chłopaka. Jednak gdy była kilka metrów przed nim, zatrzymała się.

          I co ja mu powiem? , pomyślała. - "Hej. Jestem Lucy. Mam do ciebie taką pewną sprawę. Czy mógłbyś pomacać mój naszyjnik? Jest to dla mnie bardzo ważne." Cholera, brzmiałabym jak idiotka!"

          Różowowłosy oddalał się. Dziewczyna przegryzła wargę. Ruszyła w jego stronę. Przecież to mógł być Natsu!

          Zanim się zorientowała, już stała za nim. Nieśmiało dotknęła go w ramię. Ten natychmiast się obrócił. Na jego twarzy znajdowały się nieliczne zmarszczki. Na czole posiadał mało widoczną bliznę. Tęczówki oczu nie były czarne, lecz niebieskie. Dopiero w tej chwili Lucy zorientowała się, że jego włosy zaczynają siwieć przy końcówkach.

          To nie może być Natsu..., pomyślała, Chociaż... Mógł się urodzić w wcześniej ode mnie o jakieś kilkadziesiąt lat... 

          Przełknęła ślinę.

          - P-przepraszam? - odezwała się nieśmiało.

          - Czego? - Zapytał szorstko.

          - Ł-ładny mam naszyjnik? - Ściągnęła z szyi biżuterię. Mężczyzna znużonym wzrokiem popatrzył się na zwisający z palca dziewczyny przedmiot. - Chce pan dotknąć?

          - Nie zawracaj mi głowy. - powiedział po dłuższej chwili, po czym się odwrócił na pięcie i poszedł w swoją stronę. Minęła chwila, zanim Lucy zorientowała się, że odszedł.

          - Ale proszę pana! - dogoniła go. - Niech pan po prostu dotknie... - Nagle naszyjnik znalazł się na wysokości jego oczu. - Proszę... - szepnęła. Niebieskooki jedynie westchnął zrezygnowany.

          - Niech ci będzie... - Zabrał naszyjnik i chwilę trzymał go w dłoni. Po kilkunastu sekundach oddał go dziewczynie. - Następnym razem nie dawaj innym do dłoni takich przedmiotów. Okazja czyni złodzieja. A on wygląda na dość drogi. - mruknął i poszedł sobie. Lucy odprowadziła mężczyznę wzrokiem. Założyła biżuterię na szyję i odwróciła się. Zmarszczyła brwi.

          - Dzięki za radę... - burknęła. - Kiedy ja ich znajdę...? Szukam od dwóch tygodni i nawet nie znalazłam najmniejszych śladów...

****

          Powoli się budził. lekko otworzył powieki. Jego oczom ukazała się niebieska ściana. Przewrócił się na drugą stronę i mruknął coś niezrozumiałego pod nosem. Kiedy znowu się przewrócił, upadł na podłogę. Przeklął po cichu, po czym ułożył się w pozycji pół-leżącej Pomasował obolałe miejsce i chwiejnie wstał.

         Był ubrany w czarny podkoszulek z napisem "Fuck you" i białe bokserki. Jego różowa czupryna była poczochrana.

         Wzrok skierował na łóżko stojące po przeciwnej stronie pokoju, w którym zauważył niebieskie włosy i niebieski ogon. Podszedł do drobnego chłopca zielonej, trochę za dużej, koszulce i luźnych, czerwonych spodenkach w kratkę. Przytulał pierzynę, zamiast się nią przykryć. Mówił coś do siebie niezrozumiałego.

          Szesnastolatek szturchnął go w ramię. Ogoniasty otworzył czarne oczy. Popatrzył się na współlokatora pokoju.

          - Co?

          - Jestem głodny, Happy. - odpowiedział natychmiast. Jego brzuch zaburczał. Położył na nim rękę.

          - Nie możesz sobie sam zrobić kanapki, Natsu? - burknął. Przeciągnął się i ociągając się zszedł z łóżka.

          Pokój był mały, ale wystarczający, by pomieścić dwójkę osób. Przy lewej ścianie i prawej stało po jednym łóżku i szafie. Na środku pomieszczenia leżał czerwony dywan, który dawno nie był odkurzany, tak samo jak i podłoga. Przy jednej ze ścian stało drewniane biurko, na którym panował bałagan. Nad nim umieszczone było okno, przez które wpadały promyki słońca. W pokoju panował taki bajzel, że niektórzy nazwaliby to pomieszczenie Stajnią Augiasza. Czekaj, nie. Wszyscy tak by powiedzieli (A raczej mówią). Jednak im to nie przeszkadzało. Ich wymówką było: "Nie mamy czasu na sprzątanie.", co znaczyło: "Nie chce nam się".

          Happy wyszedł z  pokoju, a za nim ruszył Natsu. Znaleźli się w małym korytarzu z zgniło-zielonymi ścianami. Znajdowała się tam czwórka drzwi. Jedne z nich prowadziły do kuchni. Niebiesko-włosy otworzył drzwi.

          Kuchnia nie była ogromnym pomieszczeniem. Jednak zmieściła się w niej lodówka, kuchenka, parę blatów, szafek, zlew, stół itd.. Kolor tapety był biały. Przy suficie przy niektórych ścian była trochę zdarta.

           Chłopiec podszedł do lodówki. Wyjął z niej mleko. Następnie podszedł do jednej z szafek. Po chwili w dłoni trzymał płatki. Postawił pożywienie na blacie. Zanim się zorientował, już nalewał mleko do miski z płatkami. Gdy skończył przygotowywać "danie", podszedł do stołu, przy którym siedział uśmiechnięty Natsu. Przysiadł się do niego i... zaczął jeść posiłek.

           - Ej? A ja?

           - Za to, że mnie obudziłeś, nie dostaniesz śniadania. - wystawił język. Natsu przymrużył oczy. - A tak poza tym nie możesz zrobić sobie sam tych płatków? - westchnął. Czasem miał wrażenie, że to on jest dorosły, a on dzieckiem...

           Zadzwonił dzwonek telefonu. Happy popatrzył się na Natsu wzrokiem, który znaczył: "Odbierz, bo mi się nie chce".

           Chłopak wstał i podszedł do blatu, na którym stał smartfon, który tak naprawdę był Nokią, ale oni lubieli go nazywać w ten sposób. Ale to tylko szczegóły...

           - Natsu?

           - Czego chcesz, odjebie? - odezwał się, gdy usłyszał głos swojego przyjaciela. Graya.

           - Nie nazywaj mnie tak, głupi napaleńcu!

           - To jak mam mówić? Ekshibicjonista? Nudysta? Lodówka? Gołodupiec? - zaczął wymieniać przezwiska.

           - Żadne z powyższych! - warknął. - Nie ważne... Mam do ciebie sprawę. Przyjdź do mnie jutro. Jeśli nie przyjdziesz, nogi z dupy ci powyrywam!

           - Sprawy miłosne? - zaczął ruszać brwiami.

           - Z-zamknij ryj! - Natsu zaczął przypuszczać, że się zarumienił. Roześmiał się głośno. - Z czego rżysz?

           - Z n-niczego... - otarł łezki z kącików oczu. - T-to kiedy mam przyjść? - zapytał, ciągle rozbawiony.

           - Jutro o wpół-do piętnastej. Tylko nie rano ani wieczorem!

           - Czemu? Nie mów, że nie jesteś, lub nie będziesz już prawiczkiem!

           - ZAMKNIJ RYJ! JAK PRZYJDZIESZ DOSTANIESZ TAKI WPIERDOL, ŻE NIE BĘDZIESZ MÓGŁ SIEDZIEĆ PRZEZ NAJBLIŻSZY MIESIĄC! - wrzasnął, po czym się rozłączył. Odwrócił się do Happiego. Chłopiec próbował powstrzymać się od śmiechu, ale ledwo mu to wychodziło. Wstał i odniósł miskę do zlewu.

           - Happy. - odezwał się po jakimś czasie. - Idziemy dzisiaj do Hargeonu...

           - Aye, sir! - uśmiechnął się i podskoczył.

****

~-~W tym samym czasie, u Graya~-~

           Gray stał na środku pokoju i przeklinał pod nosem wpatrując się w ekran telefonu. Był czerwony jak burak.

           Do pomieszczenia weszła czarnowłosa kobieta ubrana w niebieską sukienkę i zielony fartuch w różowe kwiaty. Jej tęczówki oczu były niebieskie. Na stopach miała białe pantofle.

           - Gray, syneczku? - podniosła jedną brew. - Dlaczego jesteś czerwony? - Matka podeszła do siedemnasto-latka i dłonią dotknęła jego czoła, po czym natychmiastowo oddaliła ją od głowy Graya. - Matko! Ty chyba masz gorączkę! Czekaj, zaraz przyjdę po termometr. - oznajmiła. Gdy wyszła z pokoju, usłyszał jej głos: - Za ten czas się ubierz! - Chłopak spojrzał w dół: Ubrania leżały na podłodze, a on stał w samych bokserkach. Krzyknął swoje: "Jak?! Gdzie?! Kiedy?!" i  ubrał się.

         

_~_~_~_~_~_~_~_~_~_~_~_~_~_~_~_~

Wiem, strasznie krótki itd.. Ale to początki więc~

Sasuke: Po prostu nic się jej nie chce...

Bingo! Dlatego też wyszedł taki jaki wyszedł... Nic się tak właściwie nie działo. :P

Sasuke: Mówiłem ci...

Co mi mówiłeś? >.>

Sasuke: Mówiłem ci, że nie umiesz pisać ff. Ale ty cały czas swoje: "E tam, przesadzasz ogrodniku". I jaki ogrodnik, do cholery?

No co...? Przesadzasz jak ogrodnik xd

Sasuke: Yhm...

Mniejsza! Mam nadzieję, że rozdział się spodobał i... No i co jeszcze? A, no tak... Bai bai!^^